โอ้ชีวิตเธอ อยู่ตามเขาลำเนาป่า
ตระเวนชายแดน เหมือนดังพรานล่องพนา
ต้องนอนกลางดิน ต้องกินล้วนอาหารมีในป่า
สุดทรมา เพียงใดเธอไม่ท้อเลย
เมื่อยามค่ำคืน มีเพียงนวลแสงจันทร์ส่อง
กับเสียงนกร้อง ทำนองดนตรีที่เคย
ตกดึกเหน็บหนาว กายใจไม่เห็นเธอเอื้อนเอ่ย
โอ้น่าชมเชย สมเป็นยอดตำรวจชายแดน
หากเธอระทม นอนซมเพราะพิษไข้ป่า
อยู่แดนกันดาร  ร้าวรานน่าเบื่อระอา
ขาดคนเอาใจ ห่างไกลทั้งมวลมิตรสนิทหน้า
อยู่ตามประสา เชื้อชายชาติอาชาไนย
เมื่อยามค่ำคืน เธอนอนไม่สุขเหมือนผู้อื่น
ต้องนอนกอดปืน ผจญศัตรูสู้ไป
ชีพดับสลาย ความตายคือเกียรติที่เธอได้
พวกเราชาวไทย เห็นใจยอดตำรวจชายแดน.