พระราชนิพนธ์

	สายไปเสียแล้ว
ย้อนกลับ		อ่านต่อ

ดอกไม้สดบนโต๊ะบูชาส่งกลิ่นหอมอ่อนๆ ปนกับกลิ่นควันธูปที่พลุ่งขึ้นดูราวกับหมอกในตอนเช้าฤดูหนาว เปลวเทียนสว่างต้องพระพักตร์อันสงบนิ่งแห่งพระพุทธรูปปางมารวิชัย เสียงเนิบๆ ของผู้ทรงศีลบ่งบอกถึงความเมตตาในสรรพสัตว์ที่ยังหนักไปด้วยกิเลสธุลี ใบหน้าของผู้สดับพระธรรมเทศนาในขณะนั้นแทนที่จะเป็นใบหน้าของอุบาสกผู้อาจหาญรื่นเริงในธรรม กลับเป็นใบหน้าอันซีดเซียวของชายผู้หนึ่ง ดวงตาแสดงความหวาดกลัวเหม่อมองไปเรื่อยๆ อย่างไร้จุดหมาย พัน ชายหนุ่มผู้นั้น จัดว่าเป็นคน "หน้าตาดี" ผิวเนื้อดำแดง กร้านแดดลม ร่างอันผอมเกร็งของเขาสั่นเทิ้ม เมื่อนึกย้อนไปถึงวันหนึ่งในอดีต เขาเรียนจบชั้นมัธยมบริบูรณ์ด้วยคะแนนไม่เลวนัก แต่ยังขาดทุนซึ่งจะศึกษาต่อในชั้นอุดมศึกษา เรียนต่อก็ได้หรอก แต่ภาพแม่ทำงานงานตัวเป็นเกลียวเพื่อเลี้ยงดูส่งเสียเขา ยังน้องๆ อีกห้าหกคนให้เรียนได้ถึงขั้นนี้ผุดขึ้นในจิตสำนึกของเขา แม่ทำงานเพื่ออนาคตของลูกทุกคน พ่อตายตั้งแต่น้องคนเล็กยังแบเบาะ กลับบ้านดีกว่า หรือจะหางานทำจะได้ช่วยส่งน้องสักคนสองคน วิถีชีวิตของพันอาจจะเปลี่ยนแปลงไปจากที่เป็นอยู่ในขณะนี้มาก ถ้าเขาไม่ได้พบกับวิชัยโดยบังเอิญ ก่อนที่เขาจะตัดสินใจขึ้นรถไฟกลับบ้านในเย็นวันนั้น " นั่น พัน ใช่ไหม " วิชัยตรงเข้ามาถาม วิชัยเป็นเพื่อนร่วมชั้นของพันตั้งแต่สมัยอยู่ชั้นมัธยมด้วยกัน พ่อของวิชัยเป็นพ่อค้าที่ฐานะค่อนข้างดี สมัยอยู่โรงเรียน วิชัยมีความประพฤติไม่สู้ดีนัก ในที่สุดก็ถูกไล่ออกจากโรงเรียน " ใช่ นั่นวิชัยใช่ไหม " แต่แรกพันจำวิชัยไม่ได้ เพราะท่าทางของเขาดูภูมิฐานผิดกับสมัยเป็นนักเรียนมาก " ไม่ได้เจอกันเสียนาน ตอนนี้นายทำอะไร " วิชัยถาม " ยังไม่ได้ทำอะไร เพิ่งเรียนจบ กำลังหางานทำ ไม่ได้ก็กลับไปช่วยแม่ทำนา สมัยนี้จบแค่ ม.๘ อย่างเราหางานทำยาก " " มาทำงานกับเราเถอะ เงินดี แล้วง่ายมาก นายคงทำได้ " ครั้งแรกพันลังเลใจ แต่พอวิชัยเอ่ยจำนวนเงิน พันก็ตกลงใจรับทำงาน มันเป็นงานง่ายๆ สะดวกสบายจริงๆ ดังที่วิชัยรับรอง พันมีหน้าที่รับกระเป๋าเอกสารจากเพื่อนร่วมงานคนหนึ่งที่เชียงราย แล้วโดยสารรถไฟนำกระเป๋าเอกสารนั้นไปส่งให้เพื่อนอีกคนหนึ่งที่สถานีหัวลำโพง บางครั้งก็ขับรถบรรทุกซุงจากที่หนึ่งไปอีกที่หนึ่ง การทำงานอย่างซื่อตรงไม่สอดรู้สอดเห็นของพัน ทำให้วิชัยเพิ่มความไว้วางใจในตัวเขา จนกระทั่งเปลี่ยนงานให้ใหม่ ทำให้พันทราบต้นตอของสิ่งที่เขาขนมาเป็นเวลานาน ทั้งฝิ่นทั้งเฮโรอีน... พันตกใจเมื่อทราบความจริง สมัยเด็กๆ หลวงปู่ที่วัดเคยพร่ำสอนว่ายาเสพติดเป็นของไม่ดี เมื่อเสพเข้าไปแล้วทำให้ขาดสติ เป็นทางนำไปสู่ทุคติ เป็นบาป แต่ "ช่างเถอะ" พันคิด "คนอื่นสูบ ไม่ใช่เรา" ก็ไม่ใช่เพราะฝิ่นและเฮโรอีนนี่หรือที่ทำให้เขาพ้นจากความยากจน น้องๆ ของพันทุกคนได้เรียนในโรงเรียนชั้นดี แม่ของพันก็มีเข็มขัดทองคาด ไม่ต้องทำนาเหนื่อยยากอีกต่อไป งานของเขาเจริญรุดหน้าไป ขณะนั้นพันไม่คิดถึงเรื่องอื่นแม้แต่มนุษยธรรมเสียแล้ว "เงิน" เท่านั้นที่เขานึกถึง เขาทำทุกอย่างก็เพื่อเงิน พันกับวิชัยค่อยๆ ขยายกิจการของเขาให้แพร่หลายออกไป โดยส่งคนคนเข้าแทรกซึม ชักชวนให้นักเรียนเสพยาเสพติด ในที่สุดงานทุจริตของเขาก็ไม่พ้นจากสายตาเจ้าหน้าที่ผู้พิทักษ์สันติราษฎร์ไปได้ ตำรวจเข้าล้อมร้านขายอาหารซึ่งเป็นสถานที่ดำเนินงาน วิชัยและพันพยายามต่อสู้เจ้าหน้าที่ วิชัยถูกกระสุนปืนเจ้าหน้าที่ตาย ส่วนพันถูกจับได้พร้อมทั้งของกลาง เป็นเฮโรอีนมูลค่าสามล้านบาท เขาถูกควบคุมตัวไปยังเรือนจำ ถูกสอบปากคำ และอื่นๆ เหมือนอาชญากรทั้งหลาย ในที่คุมขังนี้เองที่พันกลับย้อนคิดไปถึงความผิดชอบชั่วดีอีกครั้งหนึ่ง คำสอนของหลวงปู่ก่อนที่เขาจะเข้ามาเรียนในกรุงเทพฯ และเมื่อเขายังเป็นลูกศิษย์วัดก้นกุฏิชองท่าน " ไอ้พัน ขอให้เอ็งทำงานสุจริตเถอะ ถึงอย่างไรมันก็ไม่มีผลเสีย " " ยาเสพติด เครื่องดองของเมาเป็นของไม่ดี เสพเข้าไปแล้วทำให้ขาดสติ เป็นทางไปสู่ทุคติ เป็นบาป " " การนำผู้อื่นไปสู่ความหายนะเป็นบาป " " อย่าทำความชั่ว เชื่อข้าเถอะ ไอ้พัน เอ็งก็รู้อยู่แล้วว่าอะไรดีอะไรชั่ว ข้าก็ได้พร่ำสอนเอ็งมาตั้งแต่เล็กๆ ความชั่วน่ะไม่เคยทำให้ใครเจริญหรอก มันเป็นแต่ทางของความเสื่อม"
		อ่านต่อ

	กลับไปฟังนิทาน กลับห้องสมุด