ท่ามกลางฟากฟ้ามัวหม่น
เยือกเย็นชีเฉาเมามัว
โรจน์เรืองแปลบแสงฟ้าผ่า
โอ้ลมหนอลมพัดคืนวัน
ต้องลมเหล่าไม้เอนลิ่ว
จิตใจอ่อนท้ออาทร
อย่าเป็นอย่างสายลมเล่า
โอ้ลมหนอลมพัดเลยไป |
|
ลิ่วลมหลั่งฝนโปรยทั่ว
จิตใจไหวหวาดกลัวหวั่นฟ้าคำราม
ล่องลมล่องมาเสียงสนั่น
โบกโบยเพียงไหนกันพัดจนไม่รู้วันสงบเอย
ลู่ใบลุ่ยพลิ้วปลิวว่อน
ด้วยลมพัดโบกวอนล่องหวนเวียนไป
เปลี่ยนแปลงซึมเซาเหลิงรักใหม่
โลกเคยรู้ฉันใดแล้วคงสุขสมใจยิ่งเอย |